خدا حافظ بلاگر

به " يادداشت هاي يك پلانكتون خونسرد" منتقل شد...

اشعار معاصر

اگر با ديگرانش بود ميلي / گه خورد با من تيك زد ليلي

بغض هاي نتركيده

 " حذف و اضافه " هم ميتونه كوه دردي باشه كه رو سرت آوار ميشه ! درست همون لحظه اي كه درس حذف مي كني تا درس هاي افتادتو يه بار ديگه برداري....
 امروز خوندن همين يه جمله بس بود تا يه چيزي مثل يه بغض گلومو فشار بده.

پيش نيازي اين درس رعايت نشده است

نفس نمونده واسه ادامه

 اين روزها سوال لعنتي اي كه هيچ وقت جوابي براش پيدا نمي كنم ، در لحظه حالم را خراب مي كند. چرا من نمی توانم مثل آدم، مثل بقیه زندگی ام را کنم؟ بقیه چه کاری می کنند که من نمی توانم؟  چرا هميشه نشدن ها سهم من ميشه ؟‌ چرا هميشه مي لنگم من ؟ چرا همیشه یک درد سگ مصبی مغزم را مدام می خورد؟

حسي كه اين روزا دارم ،‌حس خيلي قشنگي نيست.احساس تنهایی و غریبی می کنم. به آدم ها حسوديم مي شود. به همان هايي كه هركدامشان دوستي ،‌همراهي و از همه مهمتر خدايي دارند كه كنارشان باشد . به قدم هاي با ثباتشان ، به روياهاي در دست و نه در دور دستشان غبطه مي خورم.

زندگي ديگران را نگاه مي كنم ؛ دوستان خودم ، همكلاسي هام و آدم هاي اطرافم. به آن ها كه خيره مي نگرم تک تکشان با لبخند های حسرت برانگیزشان در چشمانم نگاه می کنند و با ترحم می گویند بیچاره تو بلد نیستی زندگی کنی. تو همان بیرون، جايي به دور از ما و تنها بمان؛ در نزن چون کسی برایت در را باز نمی کند. تو حتی نمی دانی کدام در را باید بزنی.

و من مثل کارتون خواب ها زیر لگد سنگین نگاه رهگذرانی که می گویند " بلند شو خودت را جمع کن تن لش " سگ لرز می زنم در زمستانی که انگار هرگز تمام نمی شود برایم....

در امواج نگاهش اين كشتي دلم بود كه غرق شد...

آقاي داماد چكاره ن ؟ 2

هفتاد ساله هستن. توي تبليغات ايزي لايف به دوربين لبخند ميزنن !

رنگ زندگي

احساس مي كنم روزمرگي هاي من ، درس و امتحان هاي من ، روابط خاص من و دنياي اين روزهاي من هميشه همين رنگي مي مونه. قهوه اي ....قهوه اي سوخته